10. WOLIŃSKI PARK NARODOWY
Woliński Park Narodowy został utworzony w 1960 roku i obejmuje ochroną część największej polskiej wyspy–Wolin. Po włączeniu wód morskich w granice Parku w 1996 roku Woliński Park Narodowy stał się pierwszym w Polsce parkiem morskim.
Obecna powierzchnia Parku wynosi 10937 ha, w tym ekosystemy leśne zajmują 4648 ha (42 % powierzchni Parku), ekosystemy wodne 4682 ha (43%) i ekosystemy lądowe nieleśne 1607 ha ( 15 %).
Na wyspie Wolin stwierdzono występowanie ponad 1300 gatunków roślin naczyniowych, w tym wielu gatunków chronionych i rzadkich, z tej liczby około 600 żyje na terenie Parku. Zbocza stromych klifów porastają gęste zarośla rokitnika zwyczajnego. Płytkie piaszczyste dno Morza Bałtyckiego zajmują makroglony: zielenice, brunatnice i krasnorosty, wśród których najliczniejszymi są morszczyn i zielenica. Tereny lądowe pokryte są dominującymi tutaj lasami bukowymi, bukowo-dębowymi i sosnowymi. Specyficzne zbiorowiska roślinności nieleśnej spotykamy na obszarze Wstecznej Delty Świny. Rosną tu rzadkie gatunki: woskownica europejska, kłoć wiechowata, turówka wonna oraz szczególnie rzadkie rośliny solnisk tzw. hallofity: świbka nadmorska, sit Gerarda, mlecznik nadmorski, czosnek kątowaty, muchotrzew solniskowy.
Fauna wyspy jest bardzo zróżnicowana i bogato reprezentowana przez gatunki rzadkie. Przez Woliński Park Narodowy przebiega główny szlak przelotu ptaków wzdłuż wybrzeża Bałtyku. Na terenie parku stwierdzono występowanie ponad 230 gatunków ptaków. Wśród lęgowych to m.in.: bielik (symbol parku), wodniczka, biegus zmienny, muchołówka mała. Park spełnia istotną rolę w ochronie ptaków wodno-błotnych, które tutaj znajdują spokój oraz bazę pokarmową, szczególnie w okresie wiosennych i jesiennych wędrówek. Na wodach parku zimuje lub odpoczywa w czasie migracji wiele tysięcy ptaków.
Z bogatego świata owadów zachowały się m.in. siedliska największego polskiego chrząszcza jelonka rogacza oraz związanej z obumierającymi dębami pachnicy dębowej. Na terenie parku oznaczono 3 nowe dla nauki gatunki: chrząszcza i 2 gatunki skoczogonków.
Zagrożenie dla istnienia lądowych ekosystemów nieleśnych wynikają przede wszystkim z naturalnych, spontanicznych procesów przyrodniczych, oraz działalności industrializacyjnej człowieka.
