21.PARK NARODOWY ,,BORY TUCHOLSKIE"
Park Narodowy „Bory Tucholskie” powstał 1 lipca 1996 r. Położony jest w północno-zachodniej części Polski, w woj. pomorskim. Jego powierzchnia obejmuje obszar 4613,04 ha. Zajmuje północno-zachodnią część dużego kompleksu leśnego Bory Tucholskie. Położony jest na terenie powiatu chojnickiego w dwóch gminach: wiejskiej Chojnice i Brusy.
Mało zmienione środowisko przyrodnicze to cecha szczególna Parku Narodowego „Bory Tucholskie”. Rzeźbę terenu ukształtowało ostatnie zlodowacenie bałtyckie. Dominują tu równiny sandrowe urozmaicone licznymi wzniesieniami, rynnami polodowcowymi i wytopiskami.
Na szczególną uwagę zasługują zbiorowiska leśne i jeziora. Lasy zajmują ponad 83% powierzchni Parku. Są to najczęściej bory świeże i suche z licznymi gatunkami porostów, a także siedliska bagienne. Dominującym gatunkiem drzewostanu Parku jest sosna zwyczajna, ale to dąb „Bartuś” jest najstarszym drzewem w Parku.
Wody zajmują 11,5% powierzchni Parku. Na terenie Parku znajduje się 21 jezior. Do najcenniejszych zbiorników należą jeziora oligotroficzne. Wśród jezior oligotroficznych na wyróżnienie zasługują jeziora lobeliowe, jest ich 8 w Parku. Wyjątkowym ciekiem wodnym jest Struga Siedmiu Jezior. To niewielka rzeka wypływająca z największego jeziora Parku Ostrowitego i wpływająca do Jeziora Charzykowskiego.
W Parku Narodowym „Bory Tucholskie” wyznaczono 3 typy obszarów o różnej kategorii ochronności:
- obszary ochrony ścisłej – to ok. 7% powierzchni Parku. Są to dobrze zachowane ekosystemy, o dużym stopniu naturalności i odporności na degradację.
- obszary ochrony częściowej – to ok. 91% powierzchni Parku. Ochroną częściową objęto te siedliska, które wymagają działania z zakresu ochrony czynnej.
- obszary ochrony krajobrazowej – to ok. 2% powierzchni Parku. Na tych obszarach w ograniczonym stopniu dopuszczone jest użytkowanie gospodarcze.
W Parku Narodowym „Bory Tucholskie” wyznaczono także:
- strefy ochrony ostoi, miejsca rozrodu i regularnego przebywania dla gatunków ptaków objętych ochroną gatunkową np. dla bielika i puchacza,
- strefy ochrony ostoi oraz stanowisk roślin objętych ochroną gatunkową np. dla elismy wodnej. 
